Met stip op nummer één is de slechtste wet ooit de Wet werk en zekerheid. Door de wet krijgen tijdelijke medewerkers na twee jaar en maximaal drie contracten een vaste baan in plaats van na drie jaar. De rechtspositie van flexwerkers zou hiermee verbeterd worden. Zij krijgen immers sneller een vaste aanstelling. De ontslagvergoeding is verdwenen. Daarvoor in de plaats is de transitievergoeding gekomen. Door de transitievergoeding zou het ontslag van een werknemer soepeler moeten gaan.
De wet is in de praktijk een drama. Want dacht u nu echt dat werkgevers flexwerkers na twee jaar een vaste baan geven? Nee dus. Werkgevers geven tijdelijke medewerkers drie contracten; eerst één van zeven maanden en vervolgens twee van acht maanden. Na 23 maanden staat de flexwerker op straat. Zo weet de werkgever zeker dat hij geen transitievergoeding verschuldigd is. Voorheen mocht een werkgever na een tussenpoos van drie maanden opnieuw tijdelijke contracten geven aan een tijdelijke medewerker. Nu is dat zes maanden. Door deze lange periode keren flexwerkers niet terug bij de laatste baas. Zelfs studentes met een bijbaan bij Albert Heijn worden na twee jaar ontslagen: ze willen geen vaste baan, maar de supermarkt neemt dankzij deze wet geen enkel risico.
Zodra een medewerker langer dan twee jaar in dienst is, heeft hij bij ontslag recht op een transitievergoeding. Werkgevers zorgen er daarom voor dat een tijdelijke medewerker binnen twee jaar ontslagen wordt. Een transitievergoeding is gemaximeerd op 75.000 euro. Het lijkt er op dat een werkgever een werknemer met een lang dienstverband daarom ‘goedkoper’ dan voorheen kan ontslaan. Maar ook hier is de praktijk weerbarstiger. Voor de invoering van de wet werd minder dan 20 procent van de ontslagaanvragen afgewezen. Nu wijzen rechters de helft van de ontslagzaken af. Het ontslaan van medewerkers is dus zeker niet gemakkelijker geworden.
Behalve minister Lodewijk Asscher van Sociale Zaken en FNV-voorzitter Ton Heerts was iedereen er van overtuigd dat de wet contraproductief zou gaan werken. En dat is ook zo. Flexwerkers staan sneller op straat en krijgen geen vaste aanstelling. Vaste medewerkers, die bijvoorbeeld niet functioneren, krijgen in de helft van de gevallen geen ontslag.
De wet is in fasen ingevoerd. Per 1 januari 2016 komt het laatste gedeelte. Het zou de minister en de vakbondsvoorzitter sieren als ze de mislukking erkennen, de invoering van het laatste deel on hold zetten en de wet verregaand aanpassen. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.